Opkikkertje

Wat een week.. Inmiddels weer aan de Deca, buik wordt er alweer gevoelig van. Gelukkig heb ik nog een beetje vetreserves 🙂 Wakker geworden midden in de nacht omdat de endometriose flink opspeelde. Voor het eerst zodanig dat ik er ziek wakker van werd èn bijna onderuit ging van de pijn. Of dat van de medicijnen komt valt niet te zeggen, ik hoop maar dat het eenmalig was. Toch is endo een ziekte die voort blijft woekeren.. althans tot ik zwanger ben, aan de pil ga of definitief in de overgang ga. Na een zwangerschap/operatie komt het weer net zo gemakkelijk terug. Dus voorlopig nog geen zicht op vooruitgang!

Bovendien een pittig werkgebeuren gehad. Soms hoor je verhalen die in mijn situatie eigenlijk teveel van het slechte zijn. Dan doet het zo veel pijn: hier in huis zou een kindje zo’n warm, veilig en liefdevol plekje krijgen.. En we kennen nog zoveel mensen die óók zo’n fijn plekje zouden hebben! Waarom dan toch? Dus ik was huilend weer woest op alle onrechtvaardigheid.

Tel alles bij elkaar op en dan snap je het wel: ik kon wel een opkikkertje gebruiken. En wat vond ik op Facebook?  Een prachtig armbandje dat me hierin kan helpen. (Soms krijg ik van een lotgenoten-gezinnetje een ‘geluksbrenger’. Superlief, maar daar geloven we niet in. Maar superlief is het wel!)

Het armbandje is roze en wit. Met de woorden ‘hope’ en ‘love’, die eigenlijk voor zich spreken. Hoop dat we onze kinderwens in vervulling zullen zien gaan (en eigenlijk weten we dat wel!), liefde voor het kleintje dat misschien onder mijn hart mag gaan groeien, en/of voor het kindje dat misschien al ergens op deze aardbol is geboren en ooit bij ons thuiskomt.

En met het oneindigheidsteken, oftewel ‘lemniscaat’. Dat staat bij mij voor God die ons nooit los zal laten, altijd trouw en liefdevol is. Zo is Hij altijd geweest en dat zal nooit veranderen.

 

Drie roze bandjes, waarvan elk bandje zijn eigen boodschap in mijn hart fluistert. En 1 wit gevochten bandje, een drievoudig snoer.

 

 

 

 

 

Het normale dagelijkse leven

Poeh, wat een reacties stroomden er binnen vorige week! Via Facebook,  de mail,  in real life… En allemaal superlief, dankjewel!

Ondertussen zijn we er een beetje van bekomen en hervat het normale dagelijkse leven z’n gangetje. Werk, contacten, de gemeente, alles draait gewoon verder. IVF poging 2 komt eraan, en zelfs dat valt onderhand onder de normale dingen. Wennen zal dit echter nooit! Alle prikken zetten, ziekenhuisbezoekjes, onzekere planningen.. Want stel dat ik nou net op de dag dat we met vrienden of familie hebben afgesproken naar het ziekenhuis moet voor een meting, een gesprek, of zelfs de punctie of terugplaatsing? Het zou niet de 1e, hopelijk wel de laatste keer zijn.

Nee, normaal is het niet. Een lotgenote vertelde me ooit dat zij even flink moest slikken op de dag dat ik de zorg afsloot met haar: na jaren van medici om haar heen waren ze nu ‘klaar’. Ik snapte toen nog niet helemaal wat ze bedoelde, maar het volgende is me duidelijk: Je wordt zo geregisseerd door je kinderwens! Artsen bepalen wanneer je moet prikken, langs moet komen, welke medicijnen je moet gebruiken, voor de IVF zelfs hoeveel je wel niet extra moet drinken per dag! Je moet op elk pijntje letten, dit zonodig bespreken, en ga zo maar door. En het gekke is nog wel dat je dat okay vindt. Want: de dokter is je beste vriend(in) in dit opzicht.
Wat mijn lotgenote (met prachtige kindertjes inmiddels!) vertelde was dat het haar een gevoel van zekerheid gaf. En hoewel ik dat niet herken snap ik het wel.

En als je er niet in meegaat, vergooi je al je kansen, gevoelsmatig, Want het zou zo gaaf zijn om mee te maken: een zwangerschap, de geboorte van een kindje, die eerste fase in een mensenleven. En daar heb je veel voor over, niet alleen wij maar ook al die andere mensen in de medische molen. Het makkelijkste zou zijn om jezelf compleet uit de wereld terug te trekken, en juist dat maakt het moeilijk..

In Engeland is het de week van de Infertiliteit. Volgens mij kennen we iets dergelijks hier in Nederland niet. Zoals een kennisje suggereerde: er zou een Dag van de bijna-papa’s-en-mama’s moeten komen.Speciaal voor die mensen die in een medisch traject zitten of daarmee hebben moeten stoppen, die een kinderwens hebben die misschien nooit uitkomt, die in afwachting zijn van een match voor een pleeg- of adoptiekindje, en degenen die nooit de juiste partner hebben gevonden om überhaupt hier samen voor te willen gaan. Dikke knuffel voor al die mensen die graag een ouder wilden worden en nooit die kans hebben gekregen.

 

 

 

Plaatjes