Het normale dagelijkse leven

Poeh, wat een reacties stroomden er binnen vorige week! Via Facebook,  de mail,  in real life… En allemaal superlief, dankjewel!

Ondertussen zijn we er een beetje van bekomen en hervat het normale dagelijkse leven z’n gangetje. Werk, contacten, de gemeente, alles draait gewoon verder. IVF poging 2 komt eraan, en zelfs dat valt onderhand onder de normale dingen. Wennen zal dit echter nooit! Alle prikken zetten, ziekenhuisbezoekjes, onzekere planningen.. Want stel dat ik nou net op de dag dat we met vrienden of familie hebben afgesproken naar het ziekenhuis moet voor een meting, een gesprek, of zelfs de punctie of terugplaatsing? Het zou niet de 1e, hopelijk wel de laatste keer zijn.

Nee, normaal is het niet. Een lotgenote vertelde me ooit dat zij even flink moest slikken op de dag dat ik de zorg afsloot met haar: na jaren van medici om haar heen waren ze nu ‘klaar’. Ik snapte toen nog niet helemaal wat ze bedoelde, maar het volgende is me duidelijk: Je wordt zo geregisseerd door je kinderwens! Artsen bepalen wanneer je moet prikken, langs moet komen, welke medicijnen je moet gebruiken, voor de IVF zelfs hoeveel je wel niet extra moet drinken per dag! Je moet op elk pijntje letten, dit zonodig bespreken, en ga zo maar door. En het gekke is nog wel dat je dat okay vindt. Want: de dokter is je beste vriend(in) in dit opzicht.
Wat mijn lotgenote (met prachtige kindertjes inmiddels!) vertelde was dat het haar een gevoel van zekerheid gaf. En hoewel ik dat niet herken snap ik het wel.

En als je er niet in meegaat, vergooi je al je kansen, gevoelsmatig, Want het zou zo gaaf zijn om mee te maken: een zwangerschap, de geboorte van een kindje, die eerste fase in een mensenleven. En daar heb je veel voor over, niet alleen wij maar ook al die andere mensen in de medische molen. Het makkelijkste zou zijn om jezelf compleet uit de wereld terug te trekken, en juist dat maakt het moeilijk..

In Engeland is het de week van de Infertiliteit. Volgens mij kennen we iets dergelijks hier in Nederland niet. Zoals een kennisje suggereerde: er zou een Dag van de bijna-papa’s-en-mama’s moeten komen.Speciaal voor die mensen die in een medisch traject zitten of daarmee hebben moeten stoppen, die een kinderwens hebben die misschien nooit uitkomt, die in afwachting zijn van een match voor een pleeg- of adoptiekindje, en degenen die nooit de juiste partner hebben gevonden om überhaupt hier samen voor te willen gaan. Dikke knuffel voor al die mensen die graag een ouder wilden worden en nooit die kans hebben gekregen.

 

 

 

Plaatjes

Openbaar

Hier hebben we lang over nagedacht… En toch besloten om dit blog openbaar te maken. In pakweg de afgelopen 1,5 jaar bijgehouden, en dat zal ik ongetwijfeld ook blijven doen. 

We vinden het belangrijk het taboe dat nog steeds rust op een onvervulde kinderwens te doorbreken, en hopen en bidden dat dit blog daarbij kan helpen.

Wat ik jou als lezer wil vragen is dat je onze privacy respecteert, net als die van de mensen die af en toe beschreven staan. Ik heb tot op heden geen namen genoemd, maar sommigen zouden zichzelf kunnen herkennen. In de toekomst zal ik ook op andere wijze schrijven. Als ik bijvoorbeeld weet of vermoeden heb van een zwangerschap zal ik dat pas hier neerzetten als dat al openlijk bekend is.

Wat onszelf betreft: ik zet hier dan niet meer neer wanneer ik een punctie, terugplaatsing of testdag verwacht. Dit is te persoonlijk.

Dit blog is bedoeld om begrip voor elkaar te kweken, jullie een beetje op de hoogte te houden van alle perikelen en natuurlijk blijft het een uitlaatklep 🙂

Jaloezie vs Afgunst.

Soms geef ik toe jaloers te zijn op mensen met kinderen, of zwangere vrouwen. Afgunst klinkt bovendien als een veel negatiever iets. Maar vandaag heb ik even uitgezocht wat wat betekent.

Jaloezie is de emotie die je hebt als je bang bent dat iemand anders meer betekent voor een geliefde dan jijzelf. Denk dus aan jaloezie die partners kunnen voelen als de ander erg veel aandacht krijgt van, of zelf heeft voor, een derde persoon. Jaloezie zit dus in de relationele sfeer. Denk ook aan God die zelf zegt een jaloerse God te zijn: Hij kan er niet tegen als we andere dingen belangrijker vinden dan Hem. Puur omdat Hij ons zo liefheeft!

Afgunst gaat erom dat een ander iets heeft wat jij ook graag zou willen hebben. Dat is dus de zogenaamde ‘jaloezie’ als de buurman wèl een nieuwe auto heeft gekocht, je vrienden op vakantie kunnen en jij niet, dat soort dingen. En dat is dus blijkbaar wat ik soms voel als het om kinderen gaat. Het gevoel ‘dat wil ik óók’.

Wat belangrijk is om te beseffen is dat het niet zo is dat ik anderen hun kinderen niet gun. Bovendien gun ik het niemand dat ze ons traject in moeten gaan. Het is loodzwaar en ik snap heel goed dat mensen de behandelingen niet voortzetten. Dus als ik dit niemand gun, en tegelijkertijd blij ben dat anderen wel op normale wijze een gezin kunnen starten maar ook afgunstig ben op hen, waarom lijkt dat voor sommigen zo moeilijk te begrijpen? 

Jaloezie is geen afgunst. En afgunst is niet hetzelfde als misgunnen.